Na maanden van dodelijke aanvallen op kleine bootjes voor de kust van Venezuela, heeft de regering-Trump op 16 december een olieblokkade in het leven geroepen en op moment van schrijven al twee olietankers in beslag genomen. Wat zit hierachter?
Onder het mom van de strijd tegen drugshandel lanceerde Trump eind augustus een golf van imperialistische aanvallen op Venezuela. Washington heeft een prijs van 50 miljoen dollar op het hoofd van president Maduro gezet en hem op 24 november tot terrorist verklaard, samen met zijn hele regering. Dit betekent een enorme escalatie en geeft de VS een rechtvaardiging om militaire aanvallen uit te voeren op Venezolaans grondgebied.
Een kwart van de operationele Amerikaanse marine is ingezet in het Caribisch gebied, waaronder het grootste vliegdekschip ter wereld, de USS Gerald Ford, dat vanuit de Middellandse Zee naar het Caribisch gebied is gestuurd. De Verenigde Staten hebben tot nu toe 20 boten (voornamelijk snelle motorboten en vissersboten) vernietigd en 80 mensen gedood.
In de eerste plaats moeten we duidelijk stellen dat dit alles niets te maken heeft met het bestrijden van drugshandel. Fentanyl, waaraan de regering-Trump de oorlog heeft verklaard, wordt niet in Venezuela geproduceerd, noch via Venezuela gesmokkeld. Wat betreft cocaïne: het leeuwendeel (74%) gaat naar de VS via de Pacific route (Colombia, Ecuador); slechts 8% gaat vanuit Venezuela via de Cariben naar de VS. Er is verder geen enkel bewijs dat deze gebombardeerde bootjes drugs vervoerden. Als er echt sprake was van drugsbestrijding, zouden de bootjes gevolgd worden en de opvarenden ondervraagd worden voor het verzamelen van inlichtingen, enz. Het grootste bewijs dat drugs in deze kwestie een rookgordijn zijn, is de recente vrijlating van Juan Orlando Hernández, de voormalige president van Honduras, die in de VS vastzat voor… drugshandel.
De inbeslagname van olietankers laat zien welke factor wel een rol speelt. Olie is de natuurlijke rijkdom van Venezuela, die de Verenigde Staten zich willen toe-eigenen. We hebben het hier over de grootste oliereserves ter wereld, met zware ruwe olie die ingezet kan worden in de raffinaderijen in de Golf van Mexico. Zoals de adjunct-stafchef van het Witte Huis, Stephen Miller, openlijk tweette: “Het zweet, de vindingrijkheid en het zwoegen van de Amerikanen hebben de olie-industrie in Venezuela geschapen. De tirannieke onteigening ervan was de grootste geregistreerde diefstal van Amerikaanse rijkdom en bezit. Deze geplunderde activa werden toen ingezet om terrorisme te financieren en onze straten te overspoelen met moordenaars en drugs.” Deze gestoorde uitlating toont openlijk dat de Amerikaanse heersende klasse de volledige controle over Venezolaanse olie wil, dit keer zonder het hypocriete masker van “democratie” en “mensenrechten”.
Een andere factor is de dalende populariteit van Trump: omdat hij zijn grootse beloften over de terugkeer naar een gouden eeuw voor de VS niet kan waarmaken, rekent hij op degenen die altijd al hebben gestreefd naar een regimewisseling in Venezuela en Cuba om steun te krijgen: een basis van ultra-rechtse Venezolaanse en Cubaanse bannelingen in Florida (gusanos) die hun landen weer onder de controle van een pro-Amerikaanse bourgeoisie willen krijgen. Aangezien de Venezolaanse economie grotendeels afhankelijk is van olie, hopen ze dat de blokkade de economie van Maduro kan laten instorten, en tevens de Cubaanse economie (afhankelijk van Venezolaanse olie), en daarmee regime change in deze landen kan bewerkstelligen.
De belangrijkste factor is echter de opkomst van China in Latijns-Amerika, waartegen de VS nu willen optreden. De agressie tegen Venezuela maakt deel uit van een breder offensief tegen de landen in de regio die zich hebben opengesteld voor China. In de afgelopen twintig jaar is China uitgegroeid tot de belangrijkste handelspartner van Zuid-Amerika, met miljardeninvesteringen in infrastructuur zoals de diepzeehaven van Chancay in Peru, en is het de grootste kredietverstrekker van Venezuela.
Omdat het niet kan concurreren met de Chinese investeringen, zet het Amerikaanse imperialisme in op agressie en chantage om zijn invloed in de regio te stabiliseren: Panama werd gedwongen zich terug te trekken uit de Chinese maritieme zijderoute en twee Chinese havens aan het Panamakanaal te verkopen. Trump heeft de druk op Brazilië en Colombia opgevoerd door invoerrechten en sancties op te leggen, terwijl hij president Milei, bijgenaamd “de kettingzaag”, in Argentinië onvoorwaardelijk steunt. Dit is allemaal deel van Trumps vernieuwde Monroe-doctrine, waarbij de VS zich terugtrekken uit werelddelen zoals Europa, om zich extra op hun eigen “achtertuin” Latijns-Amerika te richten. De verwijdering van Maduro is voor Trump een manier om Chinese (en deels Russische) invloed in de regio te verminderen.
De Venezolaanse rechtse oppositieleider en winnares van de Nobelprijs voor de “Vrede”, María Corina Machado, steunt de militaire agressie tegen haar eigen land, en heeft Amerikaanse investeerders beloofd om Venezuela volledig te openen voor Amerikaans kapitaal. Dit laat duidelijk zien dat zij een werktuig is van Amerikaans imperialisme en wat voor een schertsvertoning de Nobelprijs voor de Vrede is.
We hebben geen illusies in de regering-Maduro, die volledig heeft gebroken met de Bolivariaanse revolutie en een repressief burgerlijk regime heeft ingesteld. De revolutionaire leider Hugo Chávez nationaliseerde bedrijven en onteigende landbouwgrond, terwijl Maduro bedrijven privatiseert en het land teruggeeft aan de grootgrondbezitters. Zijn regime richt zich bewust tegen de arbeiders en de sociale bewegingen; zijn relaties met de massa's zijn puur cliëntelistisch. Daarom zet hij nu in op volstrekt belachelijke oproepen tot vrede gericht aan Trump.
Dit bericht op Instagram bekijken
De Venezolaanse kameraden van de RCI rekenen op de kracht van de internationale arbeidersklasse, inclusief die in de VS. Ze stellen dat de verdediging van het land niet in handen is van een corrupte regering en generaals en verklaren: “Een kracht die in staat is om zich tot het uiterste te verzetten tegen elk imperialistisch militair avontuur vereist het initiatief van de arbeiders en het volk, hun creativiteit en energie, hun vermogen om te strijden tegen al hun vijanden en voor al hun democratische en sociale rechten.”
Dit is ook de taak van ons. We moeten ons verzetten tegen Amerikaans imperialisme, en tegen de Nederlandse heersende klasse die er traditioneel mee verbonden is. Hoewel de belangen van de Nederlandse en Amerikaanse kapitalisten nu niet helemaal op één lijn liggen – het Nederlands imperialisme vreest voor zijn belangen in Aruba, Bonaire en Curaçao – kunnen we niet vertrouwen dat Dick Schoof tegen Trump gaat opstaan. De vlucht van Machado via Curaçao vond plaats, of met medewerking van Nederland (dat verantwoordelijk is voor Defensie en Buitenlandse Zaken van Curaçao), of door middel van een geheime Amerikaanse operatie op grondgebied van het Koninkrijk der Nederland (die blijkbaar getolereerd werd). Beide scenario’s tonen slaafsheid van de Nederlandse heersende klasse tegenover de VS. De Amerikanen hebben daarnaast nog altijd zogenaamde Cooperative Security Locations (CSL’s) op de luchthavens van Aruba en Curaçao, militaire faciliteiten die Nederland deelt met het US Southern Command.
Wij zeggen:
- Imperialisten weg uit het Caribisch gebied!
- Weg met de CSL’s op Aruba en Curaçao!
- Stop de Amerikaanse agressie! Yankee go home!
- Handen af van Venezuela en Zuid-Amerika!
